Door Maaike Schuurmans
Een meisje alleen op een stoel. Een muur met ramen – gewoon de muur van de kleine studio – waarachter de straat, de gracht en de huizen aan de overkant te zien zijn. Op de muren staat het volgende geprojecteerd: ‘bekentenis van een jong meisje (naar Proust).’ Inderdaad, de titel van deze voorstelling. Er klinkt een schot. Een mannenstem op een band vertelt ons: “ik heb slecht gemist, ze hebben de vier kogels niet kunnen verwijderen [..] vreselijke opeenvolging van gebeurtenissen.” De stem stopt. Het meisje (Dilan Yurdakul) vervolgt: “er was eens een meisje met een geheim. Jong mooi en niet bang. Een meisje dat op het punt staat zichzelf te verliezen. Jong mooi en niet bang [..] ik doe hier mijn bekentenis.”
Op de muren rechts en links verschijnen videoprojecties, hetzelfde meisje in een witte jurk in een wijds graslandschap, deze beelden houden gedurende de voorstelling afwisselend aan. De mannenstem vervolgt weer, hij vertelt - in de eerste persoon enkelvoud – over ‘de zachtheid van alle dingen’. Het is tekst van de beroemde Franse schrijver Marcel Proust (1871-1922). Dilan volgt op met een verhaal over hoe ze vroeger met haar ouders naar het pannenkoekenhuis ging hoe ze er later nog eens naar terugkeerde maar het niet meer zo mooi was als in haar jeugd.
Op de muren rechts en links verschijnen videoprojecties, hetzelfde meisje in een witte jurk in een wijds graslandschap, deze beelden houden gedurende de voorstelling afwisselend aan. De mannenstem vervolgt weer, hij vertelt - in de eerste persoon enkelvoud – over ‘de zachtheid van alle dingen’. Het is tekst van de beroemde Franse schrijver Marcel Proust (1871-1922). Dilan volgt op met een verhaal over hoe ze vroeger met haar ouders naar het pannenkoekenhuis ging hoe ze er later nog eens naar terugkeerde maar het niet meer zo mooi was als in haar jeugd.
De stem vertelt over zijn jeugd “ik kuste mijn moeder, nimmer heb ik de tederheid van die kus kunnen vinden.” Dilan vertelt over zichzelf: “met een nat slipje kwam ik thuis [..] zodat mijn moeder het niet zou merken.” Ze vertelt over een jongen in college die stoer en neerbuigende verhalen vertelt over vrouwen. Ze vertelt hoe ze zich verliest in het uitgaan. Robyn klinkt: ‘I Keep Dancing on my own’. “Ik begaf me onder mensen en de zonde”, vertelt de stem.
In deze voorstelling gaat Yurdakul niet zozeer de dialoog aan met de tekst van Proust. Ze legt eerder haar ervaring naast het verhaal van Proust. De twee onderdelen van de voorstelling, de mannenstem op de band die het publiek meeneemt in zijn gevoelswereld, en daarnaast Dilan die ons haar verhaal vertelt staan naast elkaar. Verwarrend is dat het verhaal dat de mannenstem vertelt geschreven is vanuit een vrouwenpersonage, nu ingesproken op band door een man (waardoor het lijkt of het een verhaal met een homoseksueel slot wordt?!). De keuze voor Proust is geen makkelijke; hij schrijft gedetailleerd over inwijding in de liefde, over passie, manipulatie en perversie. De aanwezigheid van Dilan – haar verhaal is niet ingesproken, zij staat voor ons - vraagt echter om een snellere vertelling, om handelingen. Wat heeft zij ons precies te bekennen? Dat zij een vrouw is met seksualiteit??
In deze voorstelling gaat Yurdakul niet zozeer de dialoog aan met de tekst van Proust. Ze legt eerder haar ervaring naast het verhaal van Proust. De twee onderdelen van de voorstelling, de mannenstem op de band die het publiek meeneemt in zijn gevoelswereld, en daarnaast Dilan die ons haar verhaal vertelt staan naast elkaar. Verwarrend is dat het verhaal dat de mannenstem vertelt geschreven is vanuit een vrouwenpersonage, nu ingesproken op band door een man (waardoor het lijkt of het een verhaal met een homoseksueel slot wordt?!). De keuze voor Proust is geen makkelijke; hij schrijft gedetailleerd over inwijding in de liefde, over passie, manipulatie en perversie. De aanwezigheid van Dilan – haar verhaal is niet ingesproken, zij staat voor ons - vraagt echter om een snellere vertelling, om handelingen. Wat heeft zij ons precies te bekennen? Dat zij een vrouw is met seksualiteit??
Een beetje laat. Kwam hier toevallig langs. Toch maar wat schrijven, anders blijft het hier zo leeg. Heel vervelend als je schrijft en je krijgt geen reacties. Bij deze dus. Ik zag de voorstelling ca een half jaar geleden in het Kunsthuis aan de Haarlemmerweg. Om kort te zijn...ik heb me geen moment verveeld. Boeiend van begin tot het eind. En dat deed Dilan in haar eentje!
BeantwoordenVerwijderen