Knappe taal van Elouarti

Recensie: De Wereld van Karton, gezien donderdag 3 november

Door Maaike Schuurmans

Voorafgaande aan de voorstelling vertelt regisseur Erik Willems het publiek dat deze presentatie in korte tijd gemaakt is en de acteurs de tekst in hun handen zullen hebben – dit is vaker te horen voordat een voorstelling begint tijdens het Hollandse Nieuwe festival. Maar in dit geval is deze mededeling vooraf overbodig. Het is fijn tijdens deze twaalfde editie van het festival een ontdekking te doen als deze: De Wereld van Karton, geschreven door Hakima Elouarti.

Op een grote van pallethout gebouwde bank zit Karton, een jongetje van een jaar of acht.  Hij timmert aan de bank, speelt luchtsaxofoon met zijn hamertje. Hij wacht op zijn vader. Achter hem de ramen en deur van de kleine studio. Links komt een grote man op met een lange leren jas en een gek maskertje op. Hij gooit eieren uit zijn mandje; het is Paashaas. Hij zingt als een dronkenman: ‘groen als gras, groen als gras..!’  Somber en negatief: ‘ei, ei, ei, want voor altijd komt eraan en dat vieren wij!’ Karton informeert: ‘waarom doet u zo somber? Het wordt een vrolijke boel hier.’  

 Er ontvouwt zich een ontroerende dialoog tussen Paashaas en Karton. Dat heeft alles te maken met de knappe taal die Elouarti hen beiden heeft gegeven. Stukken van kinderliedjes en typische kinderuitdrukkingen komen voorbij, maar nergens wordt het pathetisch of kinderachtig. Knap is het werk van acteur Phi Nguyen, die de tekst tempo en kleur geeft. Hij vormt daarbij een intrigerend duo met acteur Dennis Rudge, die het personage Paashaas speelt.

Maar wat is precies de relatie tussen Paashaas en Karton? Deze vraag blijft gedurende de voorstelling aanwezig. Het antwoord  wordt niet eenduidig gegeven. Op een bepaald moment vraagt Paashaas: ‘wat zeg je nu, als je gaat ben je verstopt?’ Waarop Karton antwoordt: ‘als u alvast gaat, dan ga ik met u mee, net als met papa.’ Toch lijkt het antwoord niet relevant te zijn. Het zijn de dromen en verlangens van Karton die je meenemen. 

Het is het samenkomen van een goede cast, een duidelijke regie en de intimiteit van de kleine zaal en bovenal de sterke taal van Elouarti die deze voorstelling geslaagd maakt. Het enige minpunt is dat het naar het einde toe – nadat Paashaas en Karton hebben gewisseld van tekst – wat lang duurt. Maar aan het einde van de voorstelling kan Karton inderdaad voorzichtig de deur opendoen naar de buitenwereld. Deze (jeugd)voorstelling verdient een vervolg!